Auteursarchief: Marion Kuiperi

Toen ik na mijn schouderoperatie weer gitaar kon spelen, was het inmiddels niet meer mogelijk met ‘mijn’ wekelijkse mantra groepen binnen te zingen. Ik besloot om in de duinen te gaan zingen, op een redelijke beschutte plek. Het zingen te … Lees verder →

Waken na overlijden In vroeger tijden was het waken bij overledenen onderdeel van het leven, waardoor de dood als een natuurlijk deel van het leven werd ervaren. De overledenen bleven

Het is er dan toch van gekomen, maandag 16 maart ben ik geopereerd aan mijn schouder, nog steeds als gevolg van de val van een kameel in oktober.Het is een hele weg geweest om erachter te komen wat er aan … Lees verder →

Ik werd vanochtend wakker met het woord ‘laks’ in mijn hoofd, maar kon niet meer terughalen waarover ik had gedroomd. Toen ik in het Jacobshospice werkte als vrijwilligster, besloot ik te kijken naar mijn wensen en verlangens aan de hand … Lees verder →

‘Schrijf maar over mij”, hoorde ik in mezelf vanochtend vroeg in bed, toen ik nadacht over een blog.

Deze dagen leef ik met deze begrippen: dragen en gedragen worden. Letterlijk, lichamelijk dragen we veel in ons leven. We doen boodschappen, we verhuizen, we zijn altijd wel bezig met het dragen van iets. Baby’s dragen we in onze buik … Lees verder →

Sinds half oktober, toen ik in Jordanië van een kameel ben gevallen, leef ik met pijn in mijn bovenarm, die uit mijn schouder komt. In mijn leven heb ik pijnen gehad die ik schaar onder de ‘gewone’ pijnen: oor-, hoofd- … Lees verder →

In februari 2009 maakte ik een vijfdaagse reis op kamelen door de Sinaï.  Dat was een overweldigende ervaring. Vooral omdat ik voor het eerst los van mijn gezin, met opgroeiende kinderen, op vakantie ging. Zij gingen op wintersport, ik ging … Lees verder →

Vandaag vertrekt onze jongste zoon naar Nieuw-Zeeland, met een open ticket.Een jaar heeft hij erover gedaan voor hij dit besluit nam en hieraan toe was.En nu is het zover.

Een vrijdagochtend in september 2017: Ik loop het labyrint en het valt me op dat er twee mensen (op leeftijd) aan de kant zitten met een kaartje om hun hals die regelmatig mensen aanspreken die zomaar het labyrint doorkruisen.