Daar kwamen ze binnen: 20 asielzoekers uit Ter Apel, namen plaats aan de tafels in de Bethelkapel in Den Haag. Wat doe je dan? Je maakt koffie en thee en heet ze welkom.
De mensonwaardige beelden uit Ter Apel hebben kerken ertoe aangezet actie te ondernemen en tijdelijke opvang aan te bieden. De Bethelkapel in Den Haag maakte ruimte. Er kwam een oproep en ik was blij iets concreets te kunnen doen. Een groep van twintig mannen, die elkaar niet kennen, uit verschillende windstreken. De meesten zijn jonger dan mijn zoon van 22.
Sommigen waren net in Nederland toen ze met de bus naar Den Haag vertrokken, na een voor ons niet voor te stellen geschiedenis van uit je geboorteland vluchten of vertrekken, je schuil houden, lopen en lopen en lopen, bij de grens teruggestuurd worden, mishandeld, beschimpt, het weer proberen, op een veel te volle boot die omslaat, medepassagiers zien verdrinken, doorgaan, op weg naar een beter en vredevoller leven.
De mannen moesten bijkomen en waren blij toen wij ze hun bed wezen. Er zijn twee slaapzalen ingericht met stapelbedden. Een rugzak of tas de enige bagage en er werd al snel gevraagd of er kleren waren. Vier dagen later was ik er weer en wat me opviel was dat veel jonge mannen er zo anders uitzagen: een opener blik, een lach, een vrolijke groet. Dat is wat gastvrijheid en verzorging binnen een paar dagen kan doen: een gevoel van ontspanning waardoor je weer kunt ‘ademen’.
In de crisisopvang moeten ze het met elkaar zien te ‘rooien’. En ieder doet dat op eigen wijze. Ze houden met elkaar de toiletten, douches en keuken schoon, sommigen koken graag, sommigen zijn veel in de ‘huiskamer’ en ook zijn er mannen die veel op bed liggen met hun mobiel. Er wordt wat taalles gegeven, ze gaan op stap met een vrijwilliger en in het gebouw is altijd minstens 1 vrijwilliger aanwezig voor vragen of wat zich aandient.
En ik, ik heb ze in m’n hart gesloten, deze mannen uit een andere cultuur, met andere gewoontes, en tegelijkertijd mensen zoals jij en ik: met familie en met vrienden, met een vader en een moeder, met dromen en met een vriendelijke lach als je elkaar aankijkt.
Er wordt in het maatschappelijk debat een groot verschil gemaakt tussen een politieke vluchteling of een economische vluchteling. Ik begrijp dat. En tegelijkertijd zie ik allemaal mannen die met kracht en moed vanuit een uitzichtloze situatie naar een betere toekomst willen gaan. Dit zijn mannen met dromen en durf. Laten we daar gebruik van maken.
Hoe moet dat nu verder, vraag ik me natuurlijk ook af. Zoveel vragen, waarop ik ook geen sluitend antwoord heb.
Wat ik wel weet, is dat iedere vluchteling, iedere asielzoeker een mens is, als jij en ik, en een respectvolle bejegening verdient.
Tv beelden van deze plek: https://kro-ncrv.nl/ik-wil-een-ander-gezicht-aan-de-gastvrijheid-van-nederland-geven