Ruim 20 jaar geleden, toen ik actief was in de humanistische uitvaartbegeleiding, kwam mij een folder onder ogen die meteen mijn belangstelling wekte. Er zou een lezing in Zeist gegeven worden over ‘opbaren met graszoden’. Er stond een naam, Tineke Jansen *, en een telefoonnummer.
Ik belde op om me aan te melden.
Tineke bleek in Den Haag te wonen en ik kon meerijden naar Zeist. Toen ik bij haar huis kwam, waren zij en haar man reeds druk bezig de auto in te laden met theebladen, grasplaggen, een baar, een laken en andere benodigdheden voor de lezing met demonstratie. Die avond sprak Tineke met overtuiging en enthousiasme over deze ‘nieuwe’ en zachte manier van opbaren. Ik nam het allemaal in me op en in de loop der jaren heb ik er regelmatig met anderen over gesproken en er ook over geschreven.
Ongeveer een jaar geleden heb ik me bij een kerk waar ik regelmatig kom op de lijst laten zetten met namen van mensen die aangegeven hebben te willen waken na een overlijden.
Dit jaar op woensdagavond in de week vlak voor Pasen werd ik opgebeld door de koster. Hij zei me dat er nog iemand gezocht werd om te waken voor donderdagnacht.
Het zou gaan om een uur vlak na het middernachtelijk uur.
Na enige aarzeling van praktische aard, vroeg ik wie er was overleden.
Tineke Jansen….
Ja, natuurlijk kom ik, zei ik meteen.
Mijn man wilde mij vergezellen en samen fietsten we die donderdagnacht naar de kerk.
In de kapel lag ze opgebaard, zonder koeling, met graszoden, precies (op de manier) waarvoor ze in haar leven zo hartstochtelijk had gepleit. Zelf had ze bij deze kerk voor vele anderen die haar waren voorgegaan de wake met graszoden georganiseerd en verzorgd.
In de nacht van Gethsemané waakten we bij het lichaam van Ineke, we lazen uit het Johannes evangelie, we baden het Onze Vader, we zongen verschillende liederen waaronder het passende Taizé lied voor juist die nacht (Bleibet hier, und wachet mit mir, wachet und betet), en waren stil.
Door de plek, de sfeer, deze nacht en deze vrouw met haar missie had het waken een bijzondere intensiteit en werd de bedoeling van het waken bij een overledene door mij glashelder ervaren.
Het was een geschenk juist bij deze vrouw in deze nacht te mogen waken.
Het voelde ook alsof er een cirkel rond was.
Dat de cirkels die Tineke heeft veroorzaakt met haar mooie werk steeds meer mensen blijvend mogen raken.
*de naam is vanwege de privacy veranderd