In het prachtig geschreven boek ‘Een ochtend in Jenin’ wordt beschreven hoe Amaal, de hoofdpersoon, bij haar aankomst in de Verenigde Staten het gastgezin wil bedanken voor de hulp die ze krijgt. ‘Dankjewel’, zegt ze, en vraagt zich meteen af
of ze hiermee wel kan uitdrukken hoe dankbaar ze de mensen is die haar hebben geholpen.
Een ontoereikende uitdrukking vindt ze het.
In de Arabische wereld heeft dankbaarheid een eigen taal. Ze geeft voorbeelden: ” ‘Moge Allah de handen zegenen die me dit geschenk hebben gebracht’; ‘Schoonheid is in de ogen die mij mooi vinden’; ‘Moge God je een lang leven schenken’; ‘Moge Allah al je gebeden verhoren’; ‘Moge het volgende maal dat je voor ons bereidt ter ere zijn van je zoons huwelijk…van je dochters diploma-uitreiking….het herstel van je moeder’.
Wat een rijkdom om iedereen een persoonlijk dankwoord mee te geven, toegespitst op de eigen situatie.
Ik moest hieraan denken toen ik in Israël was.
In de oude stad in Jeruzalem had ik een winkeltje ontdekt waar keramiek verkocht werd door een jonge bescheiden verkoper. Hij maakte zelf ook keramiek en wist er veel over te vertellen. Ik had enkele dingen aangeschaft, was al een keer teruggekomen en de laatste dag nam ik mijn twee vriendinnen mee naar zijn winkel. Toen we hem vertelden dat we die avond naar Nederland zouden vertrekken zei hij: “Jeruzalem zal verdrietig zijn als jullie zijn vertrokken”.
Wat een prachtig voorbeeld van een persoonlijke reactie.
Ik wist niets anders te antwoorden dan: ‘en onze mannen zullen blij zijn ons weer te verwelkomen’.
Wat een mooi thema om mee te oefenen. Het zal vast overdreven klinken voor onze nuchtere oren, maar aan alles moet je wennen toch?
Laat ik een eerste aanzet geven: Ik hoop dat de ogen die deze blog lezen de boodschap ervan in het hart mogen verankeren.