Laatst was ik bij een vriendin wiens moeder kortgeleden was overgegaan.
Het had veel meer impact op haar dan ze van te voren had verwacht. En wat mooi was, het lukte haar om
in de rouw ‘te stappen’, het verdriet en alles eromheen toe te laten, niet wetend hoe diep ze zou ‘vallen’, waar het toe zou leiden en waar het uit zou komen. Het enige dat ze wist en dat ze volgde was dat ze hieraan moest toegeven, om heel te worden.
Oude herinneringen dienden zich aan, ze moest naar haar geboortedorp, en lopen….daar, de aarde voelen. Ze vertelde me dat het als een nieuwe geboorte voelde.
Haar hele leven was ze volop bezig met spirituele thema’s, ze werkte ook in die sector.
Veel van haar werkzaamheden had ze op een laag pitje gezet, en ze ging niet meer naar bijeenkomsten waar ze ervoor altijd aanwezig was.
‘Ik kan niet anders’, zei ze.
Ik reageerde spontaan met :’Dat is het geschenk van de dood’.
En schrok er eerst even van, wat zeg ik nou?
Het overgaan van dierbaren, het zelf in het aangezicht van de dood leven, maakt dat je dicht bij jezelf komt, en heel goed kan voelen wat niet en wat wel goed voor je is.
Soms, vaak zelfs, bestaat dat lange tijd uit niets ondernemen, de stilte ingaan, de natuur, vul maar in.
Wat ook opvallend was, is dat deze vriendin zei dat ze zich niets aantrok van de mensen om haar heen. Het merendeel begreep niet dat ze zo ‘van de kaart’ was en zoveel ruimte voor zichzelf nam.
Alles wat niet onder ogen is gezien, niet is gevoeld, dient zich in het aanzien van de dood aan.
Dan nog heeft een mens de keus het aan te gaan of niet.
En daar is moed voor nodig, vaak meer dan we beseffen.
Deze vriendin ging het aan, voelde dat het nodig was ‘oude’ ervaringen alsnog toe te laten in haar herinneringen om ze een plek te kunnen geven.
Ze wist, weet dat je op die manier een heler mens wordt.
Als je op deze wijze naar al je gevoelens durft te kijken in een tijd van rouw en afscheid, dan kan de dood ook als een geschenk gezien worden